اشعار

با تو خورشید شدم، بی‌تو شبِ تار شدم            غــمِ تـنهـایی تـو دیــدم و بــیـمـار شـدم

سایه رویِ سـرم! زیـنبِ تو آشـفـتـه ست            یار کـم داری و از دلهـره سـرشار شدم

پیش من بغض خودت را به گلویت نسپار            جانِ من حرف بزن! از غم تو زار شدم

نـگـرانـم شـده‌ای! دل نـگــرانـت شـده‌ام            عاشقت هستم و عمری‌ست وفادار شدم

گـریه می‌کردم از اوّل که فـدایت بـشوم            دل به من دادی و یک عمر بدهکار شدم

مادر از غربتِ امروزِ تو آنقدر گریست            که به والله به عـشـقِ تو پـسـردار شـدم

نذر تو خون گـلـویِ پـسر من! بپـذیر…            سجده کردم که به این رتبه سزاوار شدم!

جامـعُ‌الاَسـرارِ خـدا زینب است            مـنـبـعُ الانـوارِ خـدا زینب است

کـاشـف‌ُ الآیــاتِ کـتـابُ لله‌ و...             اعـظـمِ اذکـارِ خـدا زیـنب اسـت

مُــنــتــهَ‌ لآمــالِ هـــمـه انــبــیــا            کـعـبـۀ اَبـرارِ خـدا زیـنب اسـت

مـعـنـیِ نـورُالـثَـقَـلـیـن اسـت او
عینِ حسن عـینِ حسین است او

هـسـت اگـر بـارِ دگـر فـاطـمــه            بـارِ دگـر هـسـت اگـر فــاطـمـه
نیست بجـز نیست بجز زیـنـبش            نیست مگـر نیست مگـر فاطـمه
جـمعِ حسین و حسن و زیـنـبـین            هست عـلـی ضرب در فـاطـمه

اوست که خاتـونِ دو عـالم شود
فـاطـمه وقـتـی که مجـسـم شـود

چـادرِ او از جـبـروت آمده‌است            مقـنعه‌اش از مـلکـوت آمده‌است
رفـتـه بـه مـعـراج زمـانِ نـمـاز            یا که پیـمـبر به هُـبوط آمده‌است
چـشمِ حـسین است به دسـتانِ او            تاکه دو دستش به قنوت آمده‌است

شیـرتـرین حـیدرِ بعد از حـسین
حضرتِ پیغـمـبرِ بعد از حـسین

ای همه وصفِ تو صفاتِ عـلی            ای کـلـمـاتـت کــلـمـاتِ عـــلــی
عــالِــمــۀ عــامِـــلــۀ کـــامِــلــه            جــامــعِ نــورِ جــلــواتِ عــلـی
ریـخـتـه از چـادرِ تـو بر زمـین            جـلـوه به جـلـوه بـرکـاتِ عـلـی

در هـمـه اوقـات سـلامُ عـلـیـک
عــمــۀ ســادات ســلامُ عـلـیـک

قامتِ تو قـامتِ غـم را شکـست            دختِ علی را نتوان دست بست
دست به دامـانِ تو هر آنچه بود            گوش به فرمانِ تو هر آنچه هست
ای شَـرَفُ‌العِـشـق بـتاب و بِـبار            تاکه مسلـمان بشـود بُت پـرست

خواست که غم دستِ تو بندَد ولی
غـم که بُـوَد در بَرِ دُخـتِ عـلـی

بـا دو پـسـر آمـده یـا ذوالـفـقـار            یـا ‌که عـلـی آمـده بـا ذوالـفـقـار
چـادرِ زهـرا به کـمـر بـسـتـه و            با خـودش آورده دوتا ذوالفـقـار
گـفت بـرادر سه سـپـر را ببـین            گـفت که ای شـاه بـیا ذوالـفـقـار

بـیـرقِ تو بـیـرقِ زهـرایی است
با دو عَـلَـم رزم تـماشـایی است

بـا کَـمـری خُـرد غـمـم را ببـین            دار و نــدارِ حــرمـم را بـبــیـن
موقـعِ پـیـریِ من و هـیچ نیست            با نظـرِ لـطـف، کـمـم را بـبـیـن
ای نــفَــسَـم بـا دو نَــفَـس آمــدم            آه دم و بـــازدمـــم  را بـــبــیــن

هـیـچ نـگـفـتـی و بـه سـر آمـدم
جـایِ هـمـه بـا دو جـگــر آمـدم

آه جوانمُرده سه جان با من است            شکرِ خدا این دو جوان با من است
بـعـدِ عـلـی‌اکـبـرت آقـا چـه غـم            گفت محـمد که اذان با من است
نـعــرۀ عـبــدُالَـهِ مـن را بـبـیـن:            بعدِ ابا لفـضل کـمان با من است

آمــده هــنــگــامِ جــدایــی‌شــان
هر دویـشان رفـتـه به دائـیـشان

داغِ جـوان دیده‌ای ای مو سـپـید            آمـده‌ام تـا کـه شــوم رو سـپــیـد
پـیر شدی بعـدِ عـلی‌ات چه زود            وای حـسیـنـم شـده اَبـرو سـپـیـد
اِذن بده ورنه در این لحـظه من            می‌شوم از دردِ تو گـیـسو سپـید

عـون و محـمـد به فـدای سـرت
کاش بمـیرد ز غـمت خواهـرت

آب اگر نیست دو دریا که هست            نیست کسی زینبِ کبری که هست
باز پس از این دو غمی نیست نیست            مـادرشان روزِ مبـادا که هـست
غـصــه نــدارم اگـرم رد کــنـی            تا قـسمِ حضرت زهرا که هست

اِذن گـرفـتـند و به مـیـدان زدنـد
بوسـه بر آن مـادرِ گـریان زدند

مــوقــعِ رزمِ دو بــرادر رسـیـد            نـیـزه ولـیـکـن دو بـرابـر رسید
هر یکی از دیگـری رزمـنده تر            تـیـزتـرین تـیغِ دو پـیکـر رسـید
تـشـنگـی انـداخـتـشـان از رَمَـق            رزم ولـی زود بـه آخـر رسـیـد

لشکر دشمن چقـدر نـیزه داشت
هرکه رسیده‌است دو سرنیزه داشت

 تـاکه خـجـالـت نکـشـد آه، شـاه            مادرشان مانده در این خـیمه‌گاه
این یکی از تـیغ فـقـط گـفت آی            آن یکی از دِشـنه لـبـش گـفت آه
آی حسین است و دوتا نیمه‌جان            آی حسین است و دو تا قـتـله‌گاه

مادری از بی‌پسری سوخت سوخت
در دلِ خیمه جگری سوخت سوخت

زینب شده‌ام چون گوهری فاضله دارم            از سـیـرت زهـرا و عـلی شاکله دارم

مـن دخـتـر کـرار تـرین مـرد جـهـانـم            شیـران جگـر دار در این قـافـلـه دارم

این دو بروند از حرمم مسئله‌ای نیست            من بـا غـم تـنـهـایی تـو مـسـئـلـه دارم

دایـی شـده‌ای تـا که بیـفـتـنـد به پـایت            بگـذار بیـفـتـنـد به خون حوصله دارم

نگـذار بـمانـند و بـبـیـنـنـد که در شـام            بر دست ورم کـردۀ خود سلـسله دارم

بهـتر که نبـاشـنـد بـبـیـنـنـد که در شام            تـنـهـا شـدم و پــای پُــر از آبـلـه دارم

جان می‌دهم ای یار سر افکنده نباشی

در خیمه روم تا که تو شرمنده نباشی

من با خـبـرم از جگرِ عُـون و محـمد            بنـشین و نظر کن هـنر عون و محمد

جز فکر تو یک لحظه میان سرشان نیست            عشق است فقط در نظر عون و محمد

سردار حـریـم دل خـواهـر به سلامت            نذرِ سرت ای عشق، سرِ عون و محمد

حاشا که بگیرد به پرت تـیزی سنگی            تا هست به تن بال و پر عون و محمد

داغ تـو نـبـیـنـد دل و صد بار بـبـیـنـد            در خون بدنِ غـوطه ور عون و محمد

آنــقـدر دلـم سـوخـتـه از داغ جـوانـت            سهل است برایم خـبـر عـون و محـمد

ایـنـبـار سـپـردم که ابـالـفـضل بـیـایـد            جای منِ دلخون به بر عـون و محـمد

هر قدر در این جا سرشان سنگ بریزند

در شـام سر مـادرشـان سنگ بریـزند

 ای وای از آن دم که در انظار می‌افتند            در دام پُر از حـیـلۀ اشـرار می‌افـتـنـد

تـشـنه شـده‌انـد و هـمه جا تـار شد اما            یـادِ عـطـش قـافـلـه سـالار مـی‌افـتـنـد

گفتند علی، ضربه به فرق سرشان خورد            با فرق شکسته، صد و ده بار می‌افتند

هر دانۀ تسـبیح من افـتاد، دلـم ریخت            با دانـۀ تـسـبـیح من انـگـار می‌افـتـنـد

نیـزه که مـیان بـدن و سیـنه شان رفت            یاد دلِ سنگِ نـوک مسـمـار می‌افـتـند

من مـهـر بـرادر به جـهـانی نـفـروشم

رخصت بده من هـم زره رزم بـپوشم

با تمامِ هستی‌ات خود را ندیدن مشکل است            سخت‌تر از خود زِ اولادَت بُریدن مشکل است
نیمه شب از خوابِ طفلانت پریدن مشکل است            بعدِشان یک لحظه حتی آرمیدن مشکل است

یک شبه یکباره یک‌دَم قَد خمیدن مشکل است

از جگر از جان مگو وقتی که مادر نیستی            از غمِ طفلان مگو وقتی که مادر نیستی
از دلی سوزان مگو وقتی که مادر نیستی            آه از باران مگـو وقتی که مـادر نیستی

داغِ مادر را فقط قدری چشیدن مشکل است

از همه از هرکسی او بیشتر آورده است            هرکه با سر آمده خانم سه سر آورده است
او فقط خود را نه بلکه دو پسر آورده است            دو پسر نه دو سپر نه دو جگر آورده است

قبلِ قربانی شدن شانه کشیدن مشکل است

داد اول بـاز هَـم روزیِ مـیـکـائـیـل را            بعد از آن خانم تَـفَـقُـد کرد عزرائیل را
بعـد لطـفی کرد با پا بـالِ جـبرائـیـل را            بعد هم آورد از خـیـمه دو اسماعـیل را

آه ابراهیم این غم را شنیدن مشکل است

زینب آمد یا که نه می‌آمد آنجا فـاطـمـه            زینب است این یا حسن یا که علی یا فاطمه
گفت عباس از ادب این کیست آیا فاطمه؟            لافـتـا الا عـلـی لا سـیـف الا فــاطــمـه

کربلا را بی‌حضورش آفریدن مشکل است

در شُکوهِ او عـلی را حق تعالی ریخته            در حجابِ او خودش را نیز مولا ریخته
تـشنه است اما به زیرِ پاش دریا ریخته            کاسه آبی پُشتشان با گریه زهرا ریخته

گفت پیشِ محضرش با سر رسیدن مشکل است

با زبان حال گفت: آقا دو جانم را ببـین            پیـشِ رویِ خود تمامِ خـانِـمانم را ببـین
پیرمردِ این حرم دو نوحه خوانم را ببین            ای تـمـام هـستی‌ام لطفاً جـوانم را ببـین

بعدِ اکبر ماندن و جامه دریدن مشکل است

چادرِ مادر به سر کرد و از این غم گریه کرد            گریه کرد و پیشِ او اربابِ عالم گریه کرد
گریه کرد و پشتِ او عباس یکدَم گریه کرد            زیرِ لب تا گفت مادر، مادرش هم گریه کرد

گفت بی سوگند از اینجا پریدن مشکل است

بِیـنِ خـیمه بود و می‌آمد صدایِ بچـه‌ها            مادر است و کاش میرفت او بِجای بچه‌ها
حیف آبی نیست ریزد پُشتِ پای بچه‌ها            وای می‌آمد زِ مـیـدان نـالـه‌های بچـه‌ها

دیدنش که هیچ مادر را ندیدن مشکل است

اینکه هردَم با شهیدان بود حالا نیست نیست            اینکه با اکبر پریشان بود حالا نیست نیست
با حسینِ خویش نالان بود حالا نیست نیست            زیرِ تیر و سنگ‌باران بود حالا نیست نیست

از میانِ نیزه‌ها مادر شنیدن مشکل است

ناله‌ها می‌آمد و زینب صدا میزد حسین            حالشان بَد میشُد و زینب صدا میزد حسین
یک نفر سَر میزد و زینب صدا میزد حسین            گفت عونَش اَشهدُ، و زینب صدا میزد حسین

سمتِ او در بِینِ نامحرم دویدن مشکل است

مـائـیـم حُــر کــربــلای زیـنـب            سرباز بی چون و چرای زینب
با یک نگاهش عاقبت به خیریم            باشد رضای حق رضای زینب

مــثـل تــمــامـی مــدافــعــانــش            سـر می‌دهـیـم آخـر برای زینب
عـون و مـحـمـد هـای مـا فـدای            یک تـار مـوی بچـه‌هـای زینب

امـروز دزد قــافـلـه زیـاد اسـت            شمر و سنان و حرمله زیاد است
از شیـعه بی‌انـدازه کـیـنه دارند            مهر ابـوسـفـیـان به سیـنه دارند

هم خلق‌شان هم خوی‌شان یهودی‌ست            امـیدشان بر حـاکم سعـودی‌ست

حق و حـقـیقـت را شهـید کردند            وهـابـیـت را رو سـپـیـد کـردنـد
میلی به غیر زور و زر ندارند            در جنگ رو در رو جگر ندارند
شـیـعـه ولی سـربـاز کـم نـدارد            تـاب تــمــاشــای ســتــم نــدارد
ای وای اگر که حوصله سر آید            اذن جـهـاد از سـوی رهـبـر آید
با “یاعـلی” محـشر می‌آفـریـنـیم            فـتحی چنان خـیـبر می‌آفـریـنـیم
شامـات خـط قـرمـز مـوالی‌ست            غصب حرم کردن که خوش خیالی‌ست
تـا شـام دارد لـشـگــر عـجـم را            دشـمـن نـبـیـنـد سـایـۀ حــرم را
دلـواپـسـی بـهــر حــرم نـداریـم            سـیـد عـلـی داریـم غــم نـداریـم
گرچه حرم امروزه در امان است            هر فصل شیعه فصل امتحان است

دل می‌تـپـد با هر فـراز روضه            با من بـیـا تـا پـیـشـواز روضـه
دور از نگـاه مضـطـر عـقـیـلـه            هر دو جوان از محضر عـقـیله
با شـور و با شـوق زیاد رفـتـند            اذن جـهــاد آقـا کـه داد رفـتــنـد
با مـیل خود با افـتـخـار رفـتـنـد            مـثـل دو کـوه اسـتــوار رفـتـنـد
بی واهـمه از تـیر و تـیغِ دشمن            بـا اتّـکا بـر حـیِّ ذات ذوالـمـن
هر دو یل زینب به سوی میدان            رفـتـند بهـر بـذل جان به جانان
با هر رجـز از نـیـتـش خبر داد            وقـتی محـمـد با گـلایـه سر داد:
»نَـشـکـوا اِلی اللهِ مِنَ الـعُـدوانِ            قِــتـالِ قَــوم فِـی الــرَّدی عـیـانِ
قَــد تَــرَکــوا مَــعــالِـمَ الــقــُرآنِ            وَ مُـحـکَـمُ الـتّـَنزیـلِ وَ الـبـیـان«
از ابن ملـجـم کـربـلا که پُر شد            از قـنـفـذ و مغـیـره‌ها که پُر شد
در چـنگ اشـرار حـسـود افـتاد            از خستگی شمشیر و خود افتاد
این سوی میدان از فـرس محمد            سوی جـنانـش عاشـقـانه پَـر زد
آن ســوی مـیــدان بــلا بــرادر            بـا تیغ کین ای وای گـشته پرپر
گرچه عصای دست مادرش بود            او هـدیـه مـادر به دلـبـرش بود
نه یک نـفـر ده‌ها نـفـر رسیـدند            اولاد زینب را به خون کـشیدند
ذکـر زنـان خـیـمـه: وای زیـنب            قامت کمان خیمه …وای زینب
در خیمه از غم یکّه بر زمین خورد            هر شیشۀ عمرش که بر زمین خورد
هم با امـام خـویش هم قـسـم شد            هــم مــادر مــدافــع حــرم شــد

در دو جهان دُرّ و‌ گهر زینب است            حوریه در شکل بشر زینب است
تیغ حسین است و سپر زینب است            شـیـرزن وقت خـطـر زینب است

نـیــم عــلـی نـیــم شـده فــاطــمــه
دخـتـر زهـرا نـه! خـود فـاطــمـه

مثـل عـلـی عـابـدۀ هـر شب است            صبح ولی قاتل صد مرحب است
چـادر او سنـگـر این مذهب است            کـعـبه ما سـینه زنان زینب است!

حـلـم‌ِ تـمـام عـلـمِ تـمـام اسـت این
واسـطـه بـیـن دو امـام اسـت ایـن

آیــــنــــۀ عـــزت پـــــرودگـــــار            بـت شــکــن بـی‌تــبــر روزگـــار
دو پسرش چون دو سر ذولـفـقـار            در وســط خـیــمــه نــدارد قــرار

وقـت رجـز خـوانـی زیـنـب شـده
نــوبـت قـــربــانــی زیـنـب شــده

ای پــسـر مــادرم ای بـی‌نـظـیـر!            خُـرده به وسـع کـم زیـنب نـگـیـر
این دو جوان‌اند به عـشق تو پـیر            عـبد حـسین‌اند و تو نـعـم الامـیـر

وارث رزم و شــرف جـعـفـرانـد
نــذر سـر مــوی عــلـی اکـبــرنـد

کـاش بـجـای تو پـریـشـان شـونـد            جای تو در قـتـلـگه عـریان شوند
غــارت دزدان بـیــابــان شــونــد            طـعـمه هـر سـم سـتـوران شـونـد

ذبـح شـونـد ایـن دو بـجـایـت اخـا
هــر چـه کـه دارنــد فـدایـت اخــا

حـاجـتـم امـروز روا شـد حـسـین            گـوشـه‌ای از دیـنـم ادا شد حـسین
بـد گـره‌ای بـود که وا شد حـسـین            زیـنـبـت ام‌الـشـهــدا شـد حــسـیـن

این دو کـه رفـتـنـد تـو امـا بـمـان
یـا که بـه مـیـدان بـبـرم یـا بـمـان

از غـم غـربت مـولا به تنـش تب دارد            دو پسر دارد و یک زمزمه بر لب دارد
به فدای سر تو! هرچه که دارم این است            چه کنم؟هست همین هرچه که زینب دارد

ارث زینب قد خم بود، قسم داد و گرفت            إذن خود را هم از آن قـدّ مـورّب دارد
پسرش رفت به میـدان و شغـالان دیدند            شیر این بیشه عجب باد به غبغب دارد
رفت و فـریـاد برآورد بـرادر! بـشـتاب            تـیغ ورّاث عـلی از دو طرف لب دارد
حق همین است که قـربانی اکبر بشویم            زینب است این که دو فرزند مؤدب دارد
از یمین می‌روم از سمت یسارش با تو            دشمـن مـعـرکه یک روزِ مـعـذّب دارد
بـد به دل راه مـده مـطـمـئـناً پـیـروزیم            مادر ماست که در خـیمه، مرتّب دارد:

زیر لـب زمـزمـه نـاد عـلـی می‌خـواند            دارد از هـیـبـت اولاد عـلـی می‌خـوانـد

هر دو چون حیدر کرار شدند در پیکار            هر دو در مرکز این دایره و چون پرگار
دور خود ساخته‌اند از سر دشمن کوهی            تن بی سر چقدر ماند و در این انبوهی
خُدعه زد دشمن بی عرضه و ترسو ای وای            بارش تیـر شد آغاز ز هر سو ای وای
ناگهـان هردو بـرادر به کـمـین افـتادند            زیر بـاران جـفـا هـر دو زمـین افـتادند
بدن هر دو پر از تیر، به هم دوخته شد            چشم هر دو پسرِ شیر به هم دوخته شد
این طرف، حادثه از چشم زنی دور افتاد            آن طرف در وسط خیمه دلی شور افتاد
گَرد، خوابید و شد آن واقعه پیدا کم کم            چشم مادر نگـران شد به پسرها کـم کم
عاقبت واقعه، شد آنچه که زینب می‌خواست            نذر من گشت اَدا! شکر، حسینم برجاست

پـسرانم به فـدای سر تو، غـم نـخـوری            هر دو قربان علی اکبر تو، غم نخوری

دیگر بـسـاط روضـۀ او پـا گرفـته بود            اشکـش از او مجـال تمـاشا گرفـته بود

در خـیـمه مـانـده بود نـبـیـنـد برادرش            در خیمه نذر روضۀ زهـرا گرفته بود

دارنـد مـی‌بـرنـد، بـه تــاراج می‌رونـد            حـالا صـدای هـلـهـلـه بـالا گـرفـته بود

یک یک حریف این دو دلاور می‌شوند            طرح هجوم دسته جمعی پا گرفـته بود

جایی بـرای بـوسۀ زینب نـمانـده است            از بس که زخم ‌‌‌در تنشان جا گرفته بود

وقت غـنـیـمت است دو تا لـشکـر آمده            خولی دوباره سهم خودش را گرفته بود

سهمش دوتا سر است به تاراج می‌برد            دار و نـدار زیـنب کـبری گـرفـتـه بود

گل‌های زیـنـبـیـم و به پـایت فـتـاده‌ایم            سر بـر حـریـم قـدسی‌ت آقا نـهـاده‌ایم

رگ هایمان ز خون علی موج می‌زند            مـا از تـبـار جـعــفـر طـیـار زاده‌ایـم

ما را به عشق، مادرمان شیر داده است            حالا که جان به کف به رهت ایستاده‌ایم

عالم تمام قـد همه مدیـون فـاطمه‌ست            ما جان به راه مادرتان هر دو داده‌ایم

قـربانـیان عـشق ولی تـشنه لب شدیم            مـا تــشــنـۀ زلال ولایـت ز بــاده‌ایـم

ما را به جـان مـادرتـان انتخـاب کن
خاک قـدوم حضرت خـتمی مآب کن

ما آمـدیم تا که به راهت سـپـر شـویم            ما آمده به عشق تو بی‌بال و پر شویم

با اذن مادر آمـده‌ایم سـوی تو حـسین            مـا آمـده به نخـلـۀ مـادر ثـمـر شـویم

ما بـیـقـرار عـشق تـو بـودیـم از ازل            ما آمدیم تا که ز خـون دیده تر شویم

ما آمـدیم در شـب ظلمت بـرای خود            در آسـمان چـشم غـریـبی قـمر شویم

ما را نگـاه رحـمـتـتان راه داده است            ما آمـده به راه تو بی‌پـا و سر شـویم

بنما قـبول تحـفۀ خـواهر که هدیه شد

قـربـانـیان عـشق به راه تو فـدیـه شد

مادر بگوشمان غم عشق تو خوانده است            بـذر محبت تو به سیـنه نـشانـده است
از بسکه روز و شب به‌لبش یا حسین بود            وان اسم اعظم است که بر سینه مانده است
لالایـی شـبـانـۀ مـا بــوده یـا حـسـیـن            گهواره شاهد است که نام تو رانده است
ما گشته‌ایم بی‌سر و سامان تو حسین            دشمن اگر به خون، تن ما را کشانده است
قـبـله نـمـای کعـبـۀ تـوحـیـد مـا تویی            ما را محبت تو به اینجا رسانده است
خوشبخت آن کسی که فدای تو می‌شود
خـون‌های ما حلال ولای تو می‌شود

دلشوره‌ام ملاحت گل‌های زینب است            قـلبم پُر از محبت گل‌های زینب است

بعد از علیِ اکبر و قاسم، به طاق عرش            نا باورانه صحبت گل‌های زینب است

هر روز در میان ملائک سخن به اشک            از لحـظۀ شهادت گل‌های زینب است

آن یک بگـفت من نـوۀ حـیـدرم، بـزن            امروز روز غیرت گل‌های زینب است

این گـفت مثل جعـفـر طیـار، پَر زدن            پُر خون به عرش حاجت گل‌های زینب است

سر میدهیم و چشم و دل، ای خیل دشمنان            هر سو، پُر از سخاوت گل‌های زینب است

آمد حـسین سوی شهـیـدان خـواهـرش            بشکسته از مصیبت گل‌های زینب است

دستان کوچکی و «رئوفی» و صد گره            احسان همیشه عادت گل‌های زینب است

چشمِ دشمن کور از این سبک حضور زینب است           این چنین مجنون شدن مدیون شور زینب است

لحـظۀ ایثار و هنگام ظهـور زینب است           روز اجـلال مقـام پُر غـرور زینب است

هر که آمد سوی میدان گفت پور زینب است           این دو سردارِ شجاع از نسل و نور زینب است

این که باشد عون فرزند غیور زینب است           دیگری نامش محمّد او سُرور زینب است

رزمِ زینب زاده‌ها  طعنه به خیبر می‌زند

این چنین جنگ آوری گویا به حیدر می‌زند

همچو سیمرغی به میدان هر طرف پر می‌زنند           آتـشـی بر سینـۀ لرزان لـشـکـر می‌زنـند

ابتدای هر رجز حرف از پیمبر می‌زنند           دم ز جنگ موته و پیکار جعـفر می‌زنند

هر دو دم از حرمت زهرای مادر می‌زنند           مرهمی با این رجز بر زخم کوثر می‌زنند

پیـش چـشم دشمنان دم از دلاور می‌زنند           ذکر یا حـیـدر مدد را هم مکـرر می‌زنند

این همه شوق شهادت آرمانی مکتبی ست

حاصل آموزش و درس و کلاس زینبی ست

با حضور این دو کار جنگ بی سامان شده           هم عدو لرزان شده هم بی رمق شیطان شده

چشم زینب پشت ابر خـیـمه‌ها پنهان شده           چار قل می خواند و خود قاری قرآن شده

یک طرف مادر از این رزمندگی حیران شده           یک طرف از زخم چشم دشمنان نالان شده

هم حسین بن علی در سینه‌اش طوفان شده           هم که اهل خیمه مدهوشِ چنین میدان شده

در حـرم افـتـاد نـاگـه نـالـه و تاب و تبی

تـا خـبـر آمـد ز قـتـل نـوجــوان زیـنـبـی

مادری داغ جـوان دیده میان خیمه‌هاست           در دل مادر خدا داند که غوغایی بپاست

زد پر خـیمه کـناری و نوایش بی نواست           او نگاهش بر ره برگشتن خـون خداست

زینب اکنون منتظر مانده که گل های کجاست           ناگهان دیدش که فصل نوحه و اشک و عزاست

روی دستان برادر سورۀ شمس و ضحاست           رفتن زینب ز احساس است و ماندن از وفاست

دید زینب خـون به انـدام بـرادر ریخـتـه

روی دوش دلبـرش گـلبرگ پرپر ریخته

پیش پایت ای حسینم قرص ماه آورده‌ام            هر دو سرباز دلیـرم بهر شاه آورده‌ام

گرچه سربـازند لیکن از تبار جعـفرند            ای برادر پیش پایت یک سپاه آورده‌ام

پرچـم لشکر به دست کوچک آنان بده            تا ببـیـنی دو علی در رزمگاه آورده‌ام

از مـنـای عاشـقی تا کـربـلای عاشقی            من دو قـربانی بسوی بـارگـاه آورده‌ام

جنس خود ارزان فروشم قیمت چشمان توست            هدیه هایم را به نذر یک نگـاه آورده‌ام

خواهر زارت چه دارد غیر این مضجات خود            ای برادر بر غریبی ات گـواه آورده‌ام

کن قبول این داده را قابل ندارد ای حسین            زندگی را پـای تو در قـتـلگاه آورده‌ام

چه می‌شود که بگیری به دامنت سر ما را            سر شکـسته همچون عـلی اکـبر ما را

یقین که موی سپیدش سپیدتر شود از این            اگر زمین بگذاری تو روی مادر ما را

هم او که تحت لوایش شدیم شیعۀ زهرا            و با ولایت حیدر سرشته جوهر ما را

رقیه منتظر ماست پس به ما بده قولی            به خـیـمه‌ها برسانی سـلام آخـر ما را

شبـیـه قـاسـم، دایی شـدیـم بال شکـسته            بیا و جمع کن از روی خاکها پر ما را

تمام آرزوی ماست: تیغـشان بشود تیز            که پیش مرگ گلویت کنند حنجـر ما را

به عشق اینکه نمانَد برای رأس تو نیزه            خوشا به نیزه بدوزند پس سراسر ما را

از ازل خورشید انور زینب است            حـافـظ الـلـه اکـبــر زیـنـب است
کربلا را حافظ و سر زینب است            حـیـدر کـرار دیـگـر زینب است

بعد زهرا روح کوثر زینب است

پیـش پایش آسـمـان خـم می‌شـود            مـرجـع تـقــلـیـد مــریـم مـی‌شـود
کـعـبـۀ غــم‌هـای عـالـم‌ مـی‌شـود            آیـت الـلـه مــعـــظــم مــی‌شـــود

محشر صحرای محشر زینب است

یک‌ زن اما لشگری را صف شکن            یـک‌تـنـه بـاب الــمــراد پـنـج تـن
تکـیـه بر این شـانه‌ها دارد حسن            ذوالـفـقـاری دارد از جـنس سخن

منبری‌ها! جان‌ منـبر زینب است

از امــام‌ خـود حـمـایـت مـی‌کـنـد            از گـنـهـکـاران شـفـاعت می‌کـند
گـاه در مـیــدان قـیـامت‌ مـی‌کـنـد            گـاه در خـیـمـه عـیـادت‌ می‌کـنـد

مادری از جنس‌ خواهر زینب است

در خـطرها بـال و پر را می‌دهد            می‌رود خـون جـگـر را مـی‌دهـد
مـوقــع پـیـکـار سـر را مـی‌دهـد            پای عشـقـش دو پـسر را می‌دهد

فـانی عـشـق بـرادر زیـنـب است

ای غـریـب کــربـلا جـانـم فـدات            نه پـسر! دو نـوکـر آوردم بـرات
این دو تا خاک‌اند خاک زیر پات            سهـم‌ من‌ را هم‌ بـده از کـربـلات

بین‌خیمه زار و مضطر زینب است

مـادری وقـتـی کـه دارد دو پـسر            با خـودش هم ‌تـیـغ دارد هم‌ سپـر
امـنـیـت دارد بـه هـنـگـام خـطـر            کی ‌می‌افـتـد بر‌ زمـیـن بـیـن گذر

روضه خوان‌ داغ مادر زینب است

این دو تا هستند شأن من به جاست            حرمتم ضرب المثل در کربلاست
دور از من چـشم های بی‌حـیاست            چادر زینب کجا در زیر پاست؟!

در حـفـاظ دو دلاور زیـنب است

هر دو تا سیـراب از یک بـاده‌اند            این دو آقـا زاده حــیــدر زاده‌انـد
تـا ابـد بـر عـشـق تـو دل داده‌انـد            اذن مــیــدان را بـــده آمــاده‌انـــد

نه نـگـو! امـیـد آخـر زینب است

تو نـرو گـودال! اینـهـا مـی‌رونـد            هر دو با سربـند زهـرا‌ می‌رونـد
زیر شمـشـیر و سنـان‌ها می‌روند            جان‌ من‌ غصه نخـور تا می‌روند

غـصـه دار دیـدۀ تـر زینب است

بهتر این که وقت غـارت نیستـند            می‌روم‌ وقـتـی‌ اسـارت نیـسـتـنـد
می‌خـورم سـیـلی غـربت نیـستـند            وقـت‌ تـقـسـیم غـنـیـمت نیـسـتـنـد

موقعی که بین لشگر زینب است

تمامِ هـستیِ خود را کفن کردم برایِ تو           تـمـامِ هـسـتیِ زیـنب فـدایِ کـربـلایِ تو

بمیرد خواهرت دیگر نگو از بی‌کسی و غم           که خونِ این دو قربانی بریزم زیرِ پایِ تو

اگر مثلِ علی اکبر هزاران تکـّه هم باشند           نیایم از حـرم بیـرون عزیزانم فـدایِ تو

خدا را شکر می‌بینم سرِ گلهایِ باغم را           غروبِ غم شکفته در میانِ نیـزه‌هایِ تو

شمیمِ صبرِ زینب را تمامِ کربلا حس کرد           نـوایِ نالـه‌ام مانـده به خاکِ نـیـنوایِ تو

حسابِ صبر و ایثارم بماند تا صفِ محشر           دوایِ دردهـایِ من ظـهـورِ دلـربـایِ تو

کـیسـت این، اُمِ ابـیـهایِ حـسـین            کیست این حضرتِ زهرایِ حسین

کـیـست این سایـۀ هَـمپای حسین            کـیست پیـغـمـبـرِ فـردایِ حسـین

کـیـست جـز زینب کـبـرایِ حـسیـن

چادرش خورد تکان طـوفان شد            کوه برخاست زمـین حـیران شد

ماه چـرخی زد و سر گردان شد            کعـبه هم دست بر آن دامان شـد

کـیست این مـریـم عـذرای حـسـیـن

مــادری کـــه دو جــگــر آورده            هــرچـه دارد بــه نــظــر آورده

پـیـش خـورشـیـد، قــمــر آورده            زحــمــتـش را بـه ثَــمــر آورده

آمــده جــان بــدهــد پــایِ حـسـیــن

جـان خـود بـر دو کــبـوتـر داده            هـر دو را سَـمــتِ خـدا پَـر داده

اذن اگــــــر زود بــــــرادر داده            قـــســـــمِ چــــادرِ مــــــادر داده

دل خوش است او به دو امضای حسین

هر دو مَـردنـد و صاحب عَلَم اند            ذوالـفـقـارنـد که هم پُـشتِ هم اند

هر دو تـا پـشت و پـنـاهِ حـرم اند            هر دو در معـرکـه ثابـت قدم اند

خـویـش را کـرده مُـهـیـایِ حـسـیـن

پــردۀ خــیـمــه کـشـیــده خـانـوم            کَـم کَـم انـگـار خـمـیـده خـانــوم

رَزمِـشـان را کـه نـدیـده خـانـوم            فـقــط از دور شـنـیــده خــانــوم

گـوئـیـا هست خـودش جـایِ حـسین

خــنــده‌هــا زود خــبــر آوردنــد            بــادهــا یــکــسـره پَــر آوردنــد

سَـرِ این دو، چـه مـگـر آوردنـد            تــیــغ هــا را هــمــه در آوردنـد

هر دو اُفـتـاده به صـحـرایِ حـسین

مادر است اینکه سَرَش درد گرفت            خواست خیزد کَمَرش درد گرفت

که دو جایِ جگـرش درد گرفت            ناگهـان بـال و پَـرَش درد گرفت

گـفـت ای وایِ مـن و وایِ حـسـیـن

قـصـدِ جــانِ دو بــرادر کــردنـد            نـیـزه‌هـا را دو بــرابــر کــردنـد

ضربـه‌هـا را که مُـکَـرَر کـردند            بـعـد هــم نـیَّـتِ خـنـجـر کـردنـد

به شـمـاره است نـفـس های حـسـین

این طرف یک پـسر اُفـتاد زمین            قـبل از آن یک تـبـر اُفـتاد زمین

آن طـرف آن دِگَـر اُفـتـاد زمـین            دشـنـه‌ای دور و بَـر اُفـتـاد زمین

غـرقِ خـونـابـه سـراپــایِ حـسـیـن

بِـیـنِ مــیــدان چـقـدر بَـلـوا بـود            دو بــدن بــود هــزاران پــا بـود

دو گـلـو بـود و دو نِـی بـالا بود            دو سـر اما سَـرِشـان دعـوا بـود

وای از خـنـده به غـم‌هـایِ حـسـیـن

از یــکــی زود زِرِه را کَـنــدَنـد            از یکی جـوشَـنَـش از جا کَـندَند

وقـتِ غـارت هـمه یِـکجـا کَندَند            بـود دایــی تـکُ تـنـهــا کَـنــدَنـد

آه از حــالـتِ ســیــمــایِ حـســیــن

بـیـنِ خــون دیــد امــانـت هـا را            بعد از آن غربت و غارت ها را

دسـت گــردانِ غــنـیـمـت هـا را            بــاز هــم گـفـتـنِ قــیـمـت هـا را

خـواهـرش در پِـیِ سـقـایِ حـسـیـن

شد غـروب و دو پسر را می‌دید            بر سـرِ نـیـزه دو سـر را می‌دید

دو سـرِ خـورده تـبـر را می‌دیـد            دورِ خـود چـنـد نـفـر را می‌دیـد

مــانـده امـا بـه تـمـاشــای حــسـیـن

غــمِ فـرزنـد نـمی‌دانـی چـیـست            دو سه تا چین رویِ پیشانی چیست

در پیِ نــیزه پـریـشـانی چـیست            بین نا مـحـرم و حـیرانی چیست

کـیست زینب تک و تنهـای حـسین

زین دو طوفان سوار می‌سازد            مـردِ روزِ شـکــار مـی‌ســازد

زلـفـشان را به شانه می‌ریـزد            چـنــد تــا آبــشــار مـی‌ســازد

مثـل خـورشید باشد و از خود            دو قـمـر در مــدار مـی‌ســازد

دارد از سر به زیرهایِ حـرم            شـیـعــۀ ســربــدار مـی‌ســازد

هر دوتا تیغه‌هایِ یک شمشیر            دارد او ذوالـفــقــار مـی‌سـازد

تیغـشان را چه خوش تراشیده            هــر دو را آبــدار مــی‌ســازد

بـه عـلـمـدار می‌کـنـد نـظـر و            از روی او دو بـار مـی‌سـازد

کم اگـر آورند- فـرضِ محال-            از خـودش تـیـغـدار می‌سـازد

می‌رود خـود مـیـانِ مـیـدان و            هـمه را تـار و مـار می‌سـازد

پیشِ او هرچه هست چیزی نیست            کــوه بـاشـد غـبـار مـی‌ســازد

از ســواران سـراب مـی‌مـانـد            از سـپـاهـی مـزار مـی‌ســازد

از رجـزهـایـشان مـقـابلِ خود            شـیــون و الــفــرار مـی‌سـازد

او خـودش مـرتـضای کـرار اسـت

زینب است این، دو تا علمدار است

اگـر ایــنجـا کــویـر دریـا مـن            اگر اینجـا غـبـار صـحـرا من

اگـر ایـنـجـا غـریـب اُفــتــادی            چه خـیـالی‌ست کـربـلا بـا من

همه‌شان گرد و خاک، طوفانم            هـمـه‌شان کـوچـک اند اما من

پشتِ در می‌روم به خـاطرِ تو            مـرتـضایی اگـر تو زهـرا من

غربتت دیدم و به من برخورد            رخـصتم می‌دهی، به مولا من

این زمین را به باد خواهم داد            تـازه هـم مـی‌کـنـم مــدارا مـن

دسـت، بـالا گــرفــتــم از اول            بیـنِ یـاران مـچـرخ آقـا من...

کیست در روز بی‌کسی هایت            کـیـست در لـحـظـۀ مـبـادا من

در دوراهــی نـشـســتـه‌ام آقــا            یـا که این دو جـوان من یا من

به تو سـوگـنـد که بـنـی هـاشم            مـات ایـنـان شـونـد حـتـی من

این غـزالان غـلام زاده شـدند            هـر دو از زینب اند اینهـا من

کار مـگـذار بر مـدیـنـه کِـشَـد            مـکـش آقـا زِ دسـتِ مـا دامـن

آمــدم تــا بــه مـن زیـــان نـخـورد

آب هــم در دلـت تـکــان نــخــورد

کربلا پیش این دو جان می‌داد            بوسه بر این دو نوجوان می‌داد

هر دو نـعـم الامیـر می‌گـفـتـند            آسـمـان دل بـه آسـمـان می‌داد

تا محـمـد کمی رجز می‌خواند            عـون هم پـاسـخِ هـمان می‌داد

اشــهـــد انَ یـــا ولـــی الــلــه            مـثـلِ این بـود که اذان مـی‌داد

آن یکی تا جواب این می‌گفت            این یکی هـم جواب آن می‌داد

پشت بر پشتِ خویش چرخیدند            تـیغِ مولا خـودی نـشان می‌داد

این یکی اهل کوفه را می‌ریخت            دیـگـری حـقِ شـامـیان می‌داد

مـادری بیـنِ خـیـمـه‌اش بود و            ظرفِ اسـفـنـد را تکان می‌داد

درد پـــا داشـت از دویـدن‌هــا            دردها را به استـخـوان می‌داد

فکر و ذکرش فقط حسینش بود            داشت در خیمه گاه جان می‌داد

تشنه بودند و ضعف می‌کردند            یک نفـر کـاشکی امـان می‌داد

بـه زمـیــن روی خــاک اُفــتــادنـد

وایِ مـن ســیــنـه چـاک اُفــتـادنــد

خشک شد خشک خشک حنجرشان            خورد یکجا به سنگ ساغرشان

رو به سمتِ حـریـم زینب بود            بـیـنِ خـون‌ها نـگـاهِ آخـرشـان

کـار صـیـاد زنــده کـنـدن شـد            به زمین ریخت بالشان پرشان

می‌رسد دشنه‌هابه سینه چه سخت            می‌کُـنـد ضـربه‌ها مکـررشان

نـیـزه‌ها مـی‌شـونـد کوچـکـتـر            تـیـغ هـا مـی‌کـنـنـد اکـبـرشـان

روی دوش حسین خون می‌ریخت            کرده آن بـوسه‌ها مـعـطـرشان

کو محمد کدام عـونِ من است            چه به هم ریخـتـه سراسرشان

پـیـش روی حـسـین با عـبـاس            پـهـن بــودنـد در بـرابــرشـان

سوخت تا خیمه گاه، دارُالحَرب            آتـش اُفـتـاد رویِ پـیـکـرشـان

پـیـش نامـردهای کـوفه نشـین            روی نـاقـه نشـسـت مـادرشان

سـرِ عـبـاس بـود و مـحـمـل زیـنب

گـــریـــه مـی‌کــرد بــر دلِ زیــنـب

غـم جـدایـی تو کـرده قـصـد جان مرا            غمی که سوخته تا مغز استخوان مرا

از آن زمان که به دنـیا قـدم گـذاشته‌ام            عـجـین به داغ نـوشـتـند داسـتـان مرا

چه رورگار غریبی که باز در صدد است            بـگـیـرد از من دلـخـون برادران مرا

ز غربتت رمق راه رفتن از من رفت            انـا الـغـریب تو لـرزانـده زانـوان مرا

اجـازه‌ای بـده نـذری سـفـره‌ات باشـند            کرم نما بـپـذیر این دو قرص نان مرا

بیا و گرد خـجالت ز چـهـره‌ام بـردار            به خونشان بـدرخـشان ستـارگـان مرا

ادا اگـر بـشـود حـق تـو ز جـانـب من            تـوان مـگـر بـدهـد جسـم نـاتـوان مرا

قـدم خمـید ز داغت، داغ این دو گـلـم            خـمـیـده‌ تـر نـکـنـد قـامت کـمـان مـرا

به خاطر تو ز خـیـمه نـیـامدم بـیرون            مگر که پی نبری چشم خونچکان مرا

نـصیب بـاغ دلـم از بـهـار انـدک بود            خـدا به خـیـر کـنـد قـصـۀ خـزان مرا

بـلا عـظـیـم‌تـر و من صبـورتر شده‌ام            چه سخت کـرده خـداونـد امتحـان مرا

به یا قدّوس به یارب به زینب            عبادت می‌کند هرلب به زینب
خـدا را دیده‌ام امشب به زینب            بدهکار است این مذهب به زینب

دو عـالـم تـکـیه دارد بر عـصـایش
می‌افـتم شصت و نه دفـعه به پایش

وقـار آمـد به پـابـوس وقـارش            علی حظ می‌کند از اقـتـدارش
خـدا بـوده فـقـط آمـوزگــارش            برون زد از دهانش ذولفقارش

نـگـو یک زن، بگو یک مرد آموز
شـده زینب ولـی زهـراست امـروز

نخی از چادرش نور است زینب            ولـی الله مـسـتـور است زینب
ز فهم این و آن دور است زینب            میان خیمه در طور است زینب

چه بـهـتر از حـرم لـشگـر بـسازند
بـرادرهـا به ایـن خـواهــر بـنـازنـد

همه رفـتـنـد تـنهـا مـانـده حالا            و دردش بی‌مـداوا مـانـده حالا
ز زنهای حرم جـا مانـده حالا            به یادش حرف زهرا مانده حالا

تــمــام دشـت پــیـچــیــده خـبــرهـا
رسـیــده نـــوبـت رزم پـــســـرهــا

عـزیــزم؛ یــار آوردم بـرایـت            گـل بــی‌خــار آوردم بــرایـت
عـــلاج کـــار آوردم بــرایـت            دو تـا ســردار آوردم بــرایـت

نـگـو نه! تا به شب رو می‌زنـم من
بـه پـیـش پـات زانـــو مـی‌زنـم مـن

نزن تکیه به نیزه خواهرت هست            سر نـاقـابـلم نـذر سرت هست
تنی لاغر فـدای پیکرت هست            ببین پشت سرت را لشگرت هست

بـده شـمــشـیـر را دسـتـم بـگــیــرم
رجز خـوان باشـم ایـنجا دم بگـیـرم

به میدان می‌روند این دو برایت            زمین خوردند اگر اصلا فدایت
نبـیـنم بغض مانده در صدایت            نـبـیـنـم لــرز افـتـاده بـه پـایت

نـبـیـنـم شـرمـت از چـشـمان زینب
فــدای تــار مــویـت جـــان زیـنـب

چه بهتر جان دهند اینها به پیکار            نـبـیـنـند ازدحـام جـمـع اشرار
همان وقتی که می‌بیـنند انظار            همان وقتی که می‌آیم به بازار

نـبـیـنـنـد احـتـرامــم را شـکـسـتـنـد
مـرا در پـیـش مـردم دست بـسـتـند

یادگارِ زینـبند، سردار هستند این دو گل           بهـرِ حق آمادۀ پـیکـار هستند این دو گل

از رد پاهایشان هی بوسه می‌گیرد ملک           بال‌های جعـفر طـیّار هـستند این دو گل

میمـنه تا میسره مبهـوت غـرش هایشان           جلوه‌های حـیدر کرار هستند این دو گل

هرچه دشمن میرسد خانه خرابش می‌کنند           بر سر هـتاکـیان آوار هستند این دو گل

غصۀ لرزیدن دلهای مضطر می‌خورند           از نگـاه حرمله بیـزار هستند این دو گل

مادر از خیمه دعـا کرده علی‌اکبر شوند           عصر عاشورا به روی دار هستند این دو گل

زیـر پـا افـتـاده‌اند و رویشان نـیـلی شده           روضه‌خوان کوچه و مسمار هستند این دو گل

دایی گریانشان یک یک به خیمه می‌برد           در زمین کربلا بسیار هستند این دو گل